Θαυμάσιες γυναίκες

Είναι πολλές γυναίκες που εμπνέουν έναν ιδιαίτερο θαυμασμό. Δυνατές, έξυπνες, εύστροφες, εφευρετικές και ταυτόχρονα ευαίσθητες, τρυφερές, φροντιστικές, διακριτικές. Εκείνο όμως που πάντοτε μου προκαλούσε εντυπωσιασμό είναι η φυσική τους ικανότητα να «μυρίζονται» το πνεύμα της εποχής, να κατανοούν με μια γήινη, δίχως περιστροφές ειλικρίνεια, το έδαφος πάνω στο οποίο χτίζει την πολυλαλιά του ο επίκαιρος πολιτισμός. Η αντίδραση μου είναι ο θαυμασμός, πιθανόν επειδή μου φαίνεται πως κατακτούν με απλότητα εκείνο, που για εμένα τουλάχιστον, απαιτεί σκληρή διανοητική εργασία ώστε στοιχειωδώς να το κατανοήσω.

Οι θαυμάσιες αυτές γυναίκες δεν διαθέτουν όμως μόνο, γήινη σοφία. Σε ένα μάτι ψυχολογικά έμπειρο είναι εμφανές το φλογερό τους πάθος. Μεταμφιεσμένο συνήθως σε ισχυρές ιδέες, αφοσιωμένο αλτρουισμό, παιδαγωγικό ζήλο, ερωτική στιβαρότητα, πειθαρχημένο προγραμματισμό. Τούτα τα χαρακτηριστικά, μαζί με άλλα- όπως η ικανότητα τους να δημιουργούν ζωή- οδηγούν κάποιους θεωρητικούς της ψυχολογίας να μιλούν για τον «Φόβο προς το Θηλυκό». 

Αν για την κοινή λογική όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά, για εκείνο που θα ονομάζαμε ψυχική λογική, όπου υπάρχει φωτιά πιθανότατα θα βρεις και πάγο. Πράγματι, ένας μυστήριος καυτός πάγος τις συντροφεύει στα καλά φυλαγμένα μυστικά τους: εθισμούς, διατροφικές διαταραχές, δυσοίωνη μοναξιά, αόρατους ιδανικούς(πιθανότατα ανάξιους) εραστές, σωματικούς αγγελιοφόρους καταστροφικών διαισθήσεων (π.χ. υποχονδρία), πτήσεις μέχρις εξαντλήσεως του καυσίμου. Και τόσα άλλα…

Με ονειροπολητικό θράσος, θα επιτρέψω στον εαυτό μου να φανταστώ ετούτες τις γυναίκες που συνάντησα στην επαγγελματική ζωή μου ως φλογερές πολικές αρκούδες.

Αφορμή για ετούτη την ερασιτεχνική και παράδοξη “διάγνωση”, στάθηκε το όνειρο μιας τέτοιας γυναίκας:

Συνοπτικά το όνειρο πάει κάπως έτσι:  

«Περπατώ σε μια δύσβατη μα οικεία ακτογραμμή. Η θάλασσα είναι ταραγμένη. Σε απόσταση δίπλα μου βλέπω μια πολική αρκούδα. Μου κάνει εντύπωση που βρίσκεται εκεί, αλλά συνεχίζει να αναπαύεται μοναχή της. Προχωρώ…»

Αρχικά φαίνεται να είναι ένα όνειρο μουντό, χωρίς ιδιαίτερη δράση αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι απόλυτα παραπλανητικό. Αντιθέτως μέσα από την καθυσηχαστική αφήγηση του, εγγράφεται στην κοινή φαντασία μια μελαγχολική περιπλάνηση στην άκρη του κόσμου: στο όριο ανάμεσα στο σταθερά οικείο με το απέραντο άγνωστο. Είναι δύσβατη για πολλούς η αναποφασιστικότητα ανάμεσα στο γνωστό και το καινούριο. Τόπος για ονειροπολήσεις, βουτιές στο βάθος, αποχαιρετισμούς, κατάρες, δυσθυμίες, νεανικές κοπάνες ή και αφοσίωση στο ακρωτήρι της συνήθειας.

Μα το σκάνδαλο του ονείρου είναι στην πραγματικότητα, η αφύσικη παρουσία μιας πολικής αρκούδας σε ένα νησί της Μεσογείου. Υπάρχει μακρινότερο ταξίδι από αυτό; Μέσα στην παλλόμενη καρδιά της ψυχικής πατρίδας, ανακαλύπτει κανείς το πιο αταίριαστο ζώο. Μέσα στον πυρήνα του εαυτού λαμποκοπά ένας απρόσμενος Άλλος. Ωθεί σε ένα διανοητικό “βραχυκύκλωμα”: Η αρκούδα είναι άραγε η άγκυρα ή τα πανιά;

Η πολική αρκούδα γνωρίζει από επιβίωση. Φωτίζει τη μοναξιά. Αποδέχεται με πυγμή την αντιξοότητα. Λευκό ζωάκι, επιφανειακά φιλικό μα καθόλου αθώο και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Αντιπροσωπεύει το λευκό- που αλχημικά- μεσολαβεί ανάμεσα στο μαύρο προστατεύοντας (μας) το από το βιαστικό κόκκινο. Γνωρίζει καλά τα κατατόπια του ψύχους του ασυνείδητου, την γεροντική σοβαρότητα του, διότι το ασυνείδητο είναι ο τόπος των νεκρών, ένα μέρος ατάραχο από τις οργιώδεις εκπλήξεις της ζωηρής κοιλάδας της ζωής. Τόπος αναψύξεως.

Η ονειρική πολική αρκούδα, είναι απρόσμενο σημείο συνάντησης ανάμεσα σε δύο “καιρούς”: στην εποχή της μητέρας που πρέπει να αφήσω πίσω, αλλά και σε εκείνη που θα συναντώ όπου και αν πάω. Η αρκούδα είναι πρόγονος και βρέφος. Κουβαλά ένα άχρωμο πένθος για τις περιπλανητικές ευκαιρίες που χάθηκαν αλλά ωστόσο διασφαλίζουν την σωτήρια αναγκαιότητα της απλής ζωής. Μελαγχολία χειμωνιάτικη που ψαρεύει την αεικίνητη ζωή που κρύβεται κάτω από την επίφαση του σκληρού πάγου.

Η καυτή πολική αρκούδα, είναι το θαυμάσιο “πνευματικό ζώο» των «θαυμάσιων γυναικών», έστω και αν κρύβεται στις μυστικοπαθείς πνευματικές τους ταλαιπωρίες. Την κουβαλούν μαζί τους στις ασφυκτικά γεμάτες  τσάντες τους. Την υμνούν στα σπάνια δάκρυα τους. Την φέρνουν μαζί τους στο θεραπευτικό δωμάτιο μόνο την στιγμή που αποφασίζουν να αποκαλύψουν την συνήθως μακρινή, (δι)πολική αδυναμία τους. Μόνο την στιγμή που μπορούν να νιώσουν μια ζεστασιά επαρκή μα όχι επικίνδυνη να λιώσει τα παγόβουνα- καταφύγια της αρκτικής αλήθειας τους, προσέρχονται στις συνεδρίες με την γλυκιά και τρομακτική τους πολική αρκούδα. Αυτές οι συνεδρίες γίνονται κόμβοι “ανταπόκρισης” δύο διαφορετικών «ψυχολογικών εποχών». Της αποθεωμένης λειτουργικότητας δι΄πλα στην αποθεωτική “παθο”- λογία.