Η βία, κάποιοι σχετικά πρόσφατοι προφήτες, λέγαν πως είναι η μαμή της ιστορίας. Αλλά τί να ξεγεννήσει αλήθεια, σε μια «χαρούμενη εποχή» που νοσεί "εθελοντικά" από την θετικότητα της αλλεργικής αποφυγής της ιστορίας; Διότι η ιστορία διαθέτει γήινο βάρος, μελαγχολική στιβαρότητα, αντικειμενική σοβαρότητα, μας δένει στην απρόσφορη για διαφυγή, επίγνωση ενός κόσμου που προϋπήρχε πέρα και πάνω από την παρωχημένη Αρχή της Ηδονικής παντοδυναμίας μας. Η ιστορία, η συλλογική και η ατομική, επιδίδεται στην τέχνη της αργοπορίας, άλλοτε επιβάλλοντας σχολαστική μελέτη, άλλοτε επιμένει σε μια σχεδόν εμμονική επανάληψη της ραψωδίας των τραυμάτων μας: στην επώδυνη ανασκαφή των ατομικών μας πληγών που καθίστανται χρυσωρυχεία μόνο υπό την προϋπόθεση πως αποτελούν κοινή ειδολογική εμπειρία.

​

Η σύγχρονη βία, μου φαίνεται πως αποτελεί την ένδειξη μιας κατάρρευσης της φαντασίας. Μια υποταγή του οντολογικού πεδίου των απείθαρχων ονειροπολήσεων μας στην ταχύτητα των καιρών, που απαιτούν παραγωγικότητα για την παραγωγικότητα, υπακούοντας το δόγμα μιας αποθεωμένης νεότητας που μοιάζει να έχει χάσει την ερωτική της ορμή προς το μέλλον. Διότι ένα παιδί, που δεν διψά να μεγαλώσει, ίσως τελικά να διψά μόνο για την δίψα(δες για παράδειγμα την αυτοαναφορικότητα της εξάρτησης). Η βία, ως πρώτο συνθετικό της βιασύνης, είναι μια αιμοσταγής πεταλούδα (pun intended) που χοροπηδά ανέμελα στην παράδοξα άφθονη στέπα της μανιακής μας ουτοπίας. Σκρολάρει στα συμβάντα της ζωής με ένα αυτάρεσκο αίσθημα βαρεμάρας και άκριτης ψευδο- επιλογής. Μετατρέπει την ουσιωδώς επώδυνη καλλιέργεια της ενσυναίσθησης σε ευκολοχώνευτο σλόγκαν. Δημιουργεί έναν κόσμο δίχως σκιά, ετούτον τον σκοτεινό δίδυμο που μας ακολουθεί παντού, παρέχοντας συντροφιά, υπενθυμίζοντας την αναπόδραστη υλικότητα μας. Αδήριτη ανάμνηση ανάγκης και παροδικότητας.

​

Η βία είναι σημείο κατάρρευσης της φαντασίας ακριβώς επειδή απαιτεί άκριτη εκτόνωση, βιαστική δράση, εκρηκτική εκβολή και ακύρωση μιας ήπιας αναστοχαστικής ασκητικής (ένας πελάτης πρόσφατα μου έμαθε την υπέροχη λέξη ταβανοθεραπεία) που απαιτείται για τον ουσιώδη σεβασμό και αναγνώριση του Άλλου. 

Φαντασία δίχως ιστορία δεν είναι φαντασία. Ιστορία δίχως φαντασία δεν είναι ιστορία. Βία, δίχως φαντασία και ιστορία είναι, θα έλεγε κανείς, μια σολιψιστική γυμναστική αποθέωσης της απάνθρωπης μοναξιάς που αποτελεί καύσιμο 100 οκτανίων για το διαβολεμένα γρήγορο όχημα της βίας. Τόσο της εξωτερικευμένης όσο και της εσωτερικής που αποτελούν το βασανιστικό ερώτημα που αντιστέκεται, βίαια, στην ανάγκη μας για γρήγορες απαντήσεις.

​