Μουντζούρες από παλιές πληγές στα γόνατα: μνημεία επιβίωσης από ντροπιαστικές τούμπες, ευαισθησίες καθορισμένες από τις βαρομετρικές τροποποιήσεις του μετεωρολογικού ή ψυχικού «καιρού», κειμήλια ανέμπνευστης τιμωρίας από κατακλυσμένους με ανησυχία ή σαδιστικούς φροντιστές, επίμονα σημεία ανησυχίας για την φανερωμένη μας ταυτότητα, κόμβοι αμφίβολης σύγκρισης με λατρευτικά και εξιδανικευμένα άλλα σώματα, μεταφερόμενοι θίασοι που σκηνοθετούν ανεπίγνωστα το δράμα ή την κωμωδία της κατάστασης ενός εύθραυστου εαυτού, σκοτεινά σύννεφα με κούφιες αστραπές ή μικροσκοπικά μα ικανά ηφαίστεια οργής που ενεργοποιούνται από κάποια απρόσκλητη εισβολή, ή έρημες χώρες, διψασμένες για ένα ζεστό ανθρώπινο άγγιγμα. 

​

Το σώμα είναι μια νουβέλα, αγνώστου ( ; ) συγγραφέα που κατορθώνει να μας απορροφήσει σε ένα δεξιοτεχνικό σασπένς: καταβροχθίζοντας το, σελίδα τη σελίδα, δεν μπορούμε παρά να παρασυρθούμε με μια άνευ όρων παράδοση στην υπνωτιστική ελπίδα μιας κάποιας φροντίδας. Το σώμα, μέσα από την υποχονδριακή αναβίωση ενός συγχιστικού πύργου της Βαβέλ, θέτει υπό αμφισβήτηση τη μονοθεϊστική προσήλωση της ανάγκης μας για ανακουφιστική βεβαιότητα. Μας σπρώχνει σε μια βίαιη ανάβαση ενός ιδιωτικού Γολγοθά που σε άλλους μοιάζει με λόφο: Τα υποχονδριακά πάθη από έξω φαίνονται κακόγουστες παρωδίες. Μια σχεδόν παρανοϊκή αναβίωση ενός εξευτελιστικού πάθους που προφητεύει διαμελιστικές ενδοσκοπήσεις, εγχειρίσεις, βουτιές στον ωκεανό της απελπισίας. Και όμως  διατηρεί μια ντροπιαστική λαγνεία για ζωντάνια. Μια πολυπόθητη σωτηρία που θηλάζει άγαρμπα την επίμονη προσδοκία για επικοινωνία. Μια επικοινωνία που επιβάλει ένα σιωπηλό πανηγύρι ελπίδας για μια κάποια σωτηρία.

Το σώμα μετατρέπεται σε αφορμή για ένα ονειροπολητικό πανδαιμόνιο: μια συγκαλυπτική ή αποκαλυπτική σκηνή της υβριστικής κραυγής: «Είμαι»! Σωματικά  σινιάλα ενός εαυτού που βουτά από τη διαύγεια της σημασιολογίας στην θολή αμεσότητα ενός χλιαρού ή τουλάχιστον νεφελώδους πόνου. Σπόρος δυσφορίας στη εύφορη κοιλάδα των δυνατοτήτων. Η υποχονδρία- αυτή η ντροπιαστική άβυσσος στην ψυχαναλυτική θεωρία, σύμφωνα με τον Freud- είναι μια αλλεργική αντίδραση στην αλλαγή και ταυτόχρονα μια αναποδογυρισμένη νοσταλγία για την συνάντηση μας με το μέλλον…