Η αντίδραση μου είναι ο θαυμασμός, πιθανόν επειδή μου φαίνεται πως κατακτούν με απλότητα εκείνο, που για εμένα τουλάχιστον, απαιτεί σκληρή διανοητική εργασία ώστε στοιχειωδώς να το κατανοήσω.

​

Οι θαυμάσιες αυτές γυναίκες δεν διαθέτουν όμως μόνο γήινη σοφία. Σε ένα μάτι ψυχολογικά έμπειρο είναι εμφανές το φλογερό τους πάθος. Μεταμφιεσμένο συνήθως σε ισχυρές ιδέες, αφοσιωμένο αλτρουισμό, παιδαγωγικό ζήλο, ερωτική στιβαρότητα, πειθαρχημένο προγραμματισμό. Τούτα τα χαρακτηριστικά, μαζί με άλλα- όπως η ικανότητα τους να δημιουργούν ζωή- οδηγούν κάποιους θεωρητικούς της ψυχολογίας να μιλούν για τον «φόβο προς το θηλυκό». 

​

Αν για την κοινή λογική όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά, για την ψυχική λογική όπου υπάρχει φωτιά πιθανότατα υπάρχει και πάγος. Πράγματι, ένας μυστήριος καυτός πάγος τις συντροφεύει στα καλά φυλαγμένα μυστικά τους: εθισμούς, διατροφικές διαταραχές, βαθιά μοναξιά, αόρατους ιδανικούς(και ανάξιους) εραστές, σωματικούς αγγελιοφόρους καταστροφικών διαισθήσεων (υποχονδρία), πτήσεις μέχρις εξαντλήσεως του καυσίμου.

​

Με ονειροπολητικό θράσος, θα επιτρέψω στον εαυτό μου να φανταστώ ετούτες τις γυναίκες που συνάντησα στην επαγγελματική ζωή μου ως φλογερές πολικές αρκούδες.

Αφορμή για ετούτη την ερασιτεχνική και παράδοξη διάγνωση, στάθηκε το όνειρο μιας τέτοιας γυναίκας. 

​

Συνοπτικά το όνειρο πάει κάπως έτσι: 

«περπατώ σε μια δύσβατη μα οικεία ακτογραμμή. Η θάλασσα είναι ταραγμένη. Σε απόσταση δίπλα μου βλέπω μια πολική αρκούδα. Μου κάνει εντύπωση που βρίσκεται εκεί, αλλά συνεχίζει να αναπαύεται μοναχή της. Προχωρώ…»

​

Αρχικά φαίνεται να είναι ένα όνειρο χωρίς ιδιαίτερη δράση αλλά στην πραγματικότητα παραπλανεί. Μελαγχολική περιπλάνηση σε μια ακτογραμμή: στο όριο ανάμεσα στο σταθερά οικείο και το δυνητικό ταξίδι σε έναν απέραντο κόσμο. Είναι δύσβατη για πολλούς η αναποφασιστικότητα ανάμεσα στο γνωστό και το καινούριο. Τόπος για ονειροπολήσεις, βουτιές στο βάθος, αποχαιρετισμούς με λευκά μαντήλια για βαρκάκια που αρμενίζουν προς το μακρινό ή και αφοσίωση στην πάτρια συνήθεια. Μα το σκάνδαλο του ονείρου είναι στην πραγματικότητα, η αφύσικη παρουσία μιας πολικής αρκούδας σε ένα νησί της μεσογείου. Υπάρχει μακρινότερο ταξίδι από αυτό; Μέσα στην παλλόμενη καρδιά της ψυχικής πατρίδας, ανακαλύπτει κανείς το πιο αταίριαστο ζώο. Μέσα στον πυρήνα του εαυτού λαμποκοπά ένας απρόσμενος Άλλος. Η αρκούδα είναι άραgε η άγκυρα ή τα πανιά; 

Η πολική αρκούδα γνωρίζει από επιβίωση. Φωτίζει τη μοναξιά. Αποδέχεται με πυγμή την αντιξοότητα. Λευκό ζωάκι, επιφανειακά φιλικό μα καθόλου αθώο και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Αντιπροσωπεύει το λευκό που αλχημικά μεσολαβεί ανάμεσα στο μαύρο και το προστατεύει από το βιαστικό κόκκινο. Γνωρίζει καλά τα κατατόπια του ψύχους του ασυνείδητου,  διότι το ασυνείδητο είναι ο τόπος των νεκρών, ένα μέρος ατάραχο από τις οργιώδεις εκπλήξεις της ζωηρής κοιλάδας της ζωής. Τόπος αναψύξεως. 

Η ονειρική πολική αρκούδα, είναι απρόσμενο σημείο συνάντησης ανάμεσα στους δύο κόσμους: μια μητέρα που πρέπει να αφήσω πίσω, αλλά και μια μητέρα που θα συναντώ όπου και αν πάω. Πρόγονος και βρέφος. Ένα λευκό πένθος για τις περιπλανητικές ευκαιρίες που χάθηκαν, που ωστόσο διασφαλίζουν τη συνέχεια της ζωής όπως ο οικολογικά αναγκαίος μα απρόσιτος αρκτικός κύκλος. Μελαγχολία χειμωνιάτικη που ψαρεύει τη ζωή κάτω από την επίφαση του σκληρού πάγου. Η καυτή πολική αρκούδα, είναι το «θαυμάσιο πνευματικό ζώο» των «θαυμάσιων γυναικών», έστω και αν κρύβεται στις πνευματικές τους ταλιαπωρίες. Την κουβαλούν μαζί τους στις ασφυκτικά γεμάτες  τσάντες τους. Την υμνούν στα σπάνια δάκρυα τους. Την φέρνουν μαζί τους στο θεραπευτικό δωμάτιο τη στιγμή που αποφασίζουν να αποκαλύψουν την συνήθως μακρινή, (δι)πολική αδυναμία τους. Τη στιγμή που μπορούν να φανταστούν μια ζεστασιά επαρκή μα όχι αρκετά επικίνδυνη ώστε να λιώσει τα παγόβουνα- καταφύγια της αρκτικής αλήθειας τους, έρχονται με την γλυκιά και τρομακτική τους πολική αρκούδα: σημείο ανταπόκρισης δύο διαφορετικών «ψυχολογικών καιρών».